بیش فعالی در بزرگسالان (ADHD) به چه معناست؟

اختلال نقص توجه و بیش‌فعالی (ADHD)، یکی از شایع‌ترین اختلالات عصبی-رشدی است که معمولاً از کودکی آغاز می‌شود و تا بزرگسالی ادامه می‌یابد. «بیش فعالی در بزرگسالان» یک اختلال مزمن در نظر گرفته می‌شود که فرد را در بسیاری از جنبه‌های زندگی از جمله دستاوردهای تحصیلی و حرفه‌ای، روابط بین‌فردی و عملکرد روزانه تحت‌تأثیر قرار می‌دهد. ‎علائم اصلی ADHD شامل دشواری در حفظ تمرکز، رفتارهای تکانشی و بیش‌فعالی نامتناسب با سن فرد است.

اگرچه «ADHD بزرگسالان» کمتر مورد توجه قرار می‌گیرد، اما آگاهی از آن می‌تواند به تشخیص درست و بهبود سبک زندگی کمک کند. این شرایط نه‌تنها یک مانع نیست، بلکه با شناخت درست و راهکارهای مناسب می‌تواند به فرصتی برای شکوفایی خلاقیت و استعدادها تبدیل شود. در این مقاله از مجله سلامت ایمپو که به بررسی «بیش فعالی بزرگسالان»، نشانه‌ها و راهکارهای مدیریت آن می‌پردازیم، همراه ما باشید. 

بیش‌فعالی بزرگسالان به چه معناست؟

اختلال نقص توجه و بیش‌فعالی (Attention deficit hyperactivity disorder) که به‌اختصار ADHD نامیده می‌شود، یک اختلال عصبی رشدی مزمن است که با سه علامت اصلی زیر مشخص می‌شود:

• نقص توجه: مشکل در تمرکز و توجه، فراموشکاری، حواس‌پرتی و به‌تعویق انداختن کارها.

• بیش‌فعالی: بی‌قراری، مشکل در آرام ماندن یا احساس نیاز مداوم به فعالیت.

• تکانش‌گری: تصمیم‌گیری‌های ناگهانی یا انجام رفتار‌های بدون فکر.

اکثر افراد ممکن است این علائم و چالش‌ها را در مقطعی از زندگی خود یا در شرایط خاصی تجربه کنند. به‌عنوان‌مثال، اگر کسی خواب کافی نداشته باشد، ممکن است روز بعد برای تمرکز‌کردن دچار مشکل شود. از‌این‌رو برای تشخیص بیش فعالی در بزرگسالان لازم است علائم دیگر و مدت‌زمان بروز آن‌ها نیز بررسی شوند. 

در افراد مبتلا به ADHD، این چالش‌ها معمولاً از دوران کودکی شروع می‌شوند و با بزرگ‌شدن ادامه می‌یابند. به این معنا که هر بزرگسال مبتلا به ADHD از دوران کودکی این اختلال را داشته است. برخی از آنها در دوران کودکی تشخیص داده شده‌اند، اما برخی دیگر در سال‌های بعد به آن پی برده‌اند.

بیشتر افراد بزرگسالی که دارای ADHD هستند از وجود این اختلال آگاهی ندارند و فقط انجام کارهای ساده را برای خود به‌عنوان یک چالش می‌بینند. از طرفی، در بزرگسالی، نشانه‌های این اختلال گاهی با اضطراب، افسردگی و اختلالات خلقی اشتباه گرفته می‌شود.

ADHD بزرگسالان اغلب منجر به شکست و ناتوانی در تحصیل، کار، رابطه و به‌طور‌کلی زندگی می‌شود. افراد مبتلا اغلب از سوی دیگران مورد انتقاد قرار می‌گیرند و القابی مانند دست‌و‌پا‌چلفتی، بی‌دقت و بی‌مسئولیت به آن‌ها داده می‌شود. این الگوی پر تکرار شکست‌های کوچک و بزرگ می‌تواند افراد را مستعد افسردگی و کاهش عزت نفس کند. از‌این‌رو، تشخیص به‌موقع علائم و مراجعه به یک متخصص روان (روان‌پزشک یا روانشناس) می‌تواند به بهبود کیفیت زندگی فرد کمک کند.

علائم بیش فعالی در بزرگسالان

علائم بیش فعالی در بزرگسالان می‌تواند با گذشت زمان تغییر کند و در سنین بالاتر متفاوت به نظر برسد. برای مثال، بیش‌فعالی ممکن است کاهش یابد یا به شکل بی‌قراری شدید بروز کند. همچنین، با افزایش مسئولیت‌های زندگی بزرگسالی، علائم ممکن است شدیدتر شوند و در محیط کار، خانه یا روابط مشکلاتی ایجاد کنند. بیش فعالی بزرگسالان با علائم و نشانه‌های زیر همراه است:

• دشواری در توجه و تمرکز

• عدم توانایی در تکمیل کار‌های طولانی

• مشکل در سازماندهی امور

• ناتوانی در کنترل رفتار خود

• احساس بی‌قراری و بی‌تابی

• مشکل در انجام وظایف روزانه

• حواس‌پرتی آسان

• فراموش کردن قرارها یا جزئیات مهم

• به‌تعویق انداختن کارها

• ناتوانی در آرام نشستن برای مدت طولانی

• نیاز مداوم به فعالیت یا حرکت

• صحبت بیش از حد

• تصمیم‌گیری‌های ناگهانی بدون فکر

• قطع‌کردن صحبت دیگران

• گم‌کردن اشیا به طور مکرر

• مشکل در مدیریت زمان

• ناتوانی در اولویت‌بندی وظایف

• نوسانات خلقی یا تحریک‌پذیری

• احساس ناکامی یا اعتماد‌به‌نفس پایین

• اهمال کاری

• اضطراب و افسردگی

نشانه‌های بیش‌فعالی در DSM5 برای بزرگسالان 

در راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی (DSM-5)، اختلال بیش‌فعالی-نقص توجه (ADHD) طبق معیارهای مشخصی تعریف شده است. نشانه‌های بیش‌فعالی-تکانشگری و نقص توجه به دو‌دسته اصلی تقسیم می‌شوند. برای تشخیص ADHD، فرد باید حداقل 6 نشانه (برای کودکان تا 16 سال) یا 5 نشانه (برای افراد 17 سال و بالاتر) از نشانه‌های بی‌توجهی، بیش‌فعالی/تکانشگری را به مدت حداقل 6 ماه نشان دهد، به‌گونه‌ای که با سطح رشدی او ناسازگار بوده و تأثیر منفی بر عملکرد اجتماعی، تحصیلی یا شغلی‌اش داشته باشد. بر اساس DSM-5، علائم ADHD در بزرگسالان شامل موارد زیر است:

• عدم توجه به جزئیات

 این شامل انجام اشتباهات، بی‌دقتی در مدرسه، محل کار و سایر فعالیت‌ها می‌شود.

• مشکل در تمرکز 

فرد در طول جلسات، سخنرانی‌ها یا مطالعه‌کردن، برای تمرکز و توجه کردن با مشکل مواجه می‌شود.

• مشکل در گوش‌دادن

 ممکن است به نظر برسد که شخص گوش نمی‌دهد و اغلب در طول مکالمه به مسائل نامرتبط فکر می‌کند.

• ناتوانی در انجام وظایف

فرد در پیروی از دستورالعمل‌ها مشکل دارد، به‌راحتی منحرف می‌شود و در انجام تکالیف و کارهای خود ناکام است.

• مهارت‌های سازمانی ضعیف

 ممکن است فرد برای سازماندهی اسناد و متعلقات کاری خود، مدیریت وظایف، برنامه‌ریزی زمان یا رعایت ضرب‌الاجل‌ها مشکل داشته باشد.

• اجتناب از کارهایی که نیاز به تمرکز مداوم دارند

 فرد از انجام کارهای دشوار یا طولانی اجتناب می‌کند.

• جا‌گذاشتن وسایل

 جا‌گذاشتن مداوم وسایلی مانند عینک، کیف پول، کلید و تلفن همراه یکی دیگر از نشانه‌های ADHD است.

• حواس‌پرتی سریع

 فرد اغلب سریع دچار حواس‌پرتی می‌شود.

• فراموشی

 فرد مبتلا معمولاً پرداخت صورتحساب، انجام کارهای روزمره یا قرارهای ملاقات خود را فراموش می‌کند.

ممکن است بی‌قراری، کاهش تمرکز، خستگی ذهنی یا نوسانات خلقی امروز شما بی‌دلیل نباشد. اگر هنگام مطالعه این مقاله احساس کردید علائم ذکرشده برایتان آشناست، کافی است نشانه‌های  خود را در ایمپو ثبت کرده، وضعیت بیورتیم را بررسی کنید و در صورت نیاز، با روان‌درمانگران و متخصصان مجموعه مشورت نمایید. ایمپو با تحلیل روزانه بیورتیم، اطلاعات دقیقی از وضعیت جسمی، ذهنی و احساسی‌تان در اختیارتان قرار می‌دهد.

انواع ADHD بزرگسالان

به‌طور‌کلی سه نوع اصلی ADHD وجود دارد که شامل موارد زیر است:

1. ADHD نوع تکانشی/بیش‌فعال

این نوع ADHD که کم‌تر شایع است، با رفتارهای تکانشی و بیش‌فعالی بدون بی‌توجهی یا حواس‌پرتی مشخص می‌شود.

2. ADHD نوع نقص توجه و حواس‌پرتی

علائم این نوع عموماً شامل بی‌توجهی و حواس‌پرتی بدون بیش‌فعالی است.

3. ADHD نوع ترکیبی 

این نوع ADHD که شایع‌ترین است، ترکیبی از رفتارهای تکانشی و بیش‌فعالی همراه با بی‌توجهی و حواس‌پرتی را شامل می‌شود.

دلیل ADHD در بزرگسالان

به طور دقیق مشخص نیست که چه چیزی باعث ایجاد ADHD می‌شود، اما تحقیقات نشان داده است که این بیماری زمینه ارثی دارد. این اختلال معمولاً ریشه در کودکی دارد، اما ممکن است تا بزرگسالی تشخیص داده نشود. در ادامه دلایل اصلی بیش‌فعالی در بزرگسالان توضیح داده شده است:

1. عوامل ژنتیکی

 اگر یکی از اعضای خانواده (والدین یا خواهر و برادر) ADHD داشته باشند، احتمال ابتلای فرد به این اختلال بیشتر است. مطالعات نشان می‌دهند که ژن‌های خاصی در تنظیم انتقال‌دهنده‌های عصبی مانند دوپامین نقش دارند.

2. عوامل عصبی و مغزی

 تفاوت‌هایی در ساختار و عملکرد مغز افراد مبتلا به ADHD مشاهده شده است. در افراد مبتلا به ADHD، سلول‌های عصبی که سیگنال‌ها را در مغز ارسال و دریافت می‌کنند، عملکرد متفاوتی دارند. همچنین، نواحی مرتبط با توجه، کنترل تکانه‌ها و تصمیم‌گیری (مانند قشر پیش‌پیشانی) نیز ممکن است فعالیت کمتری داشته باشند. 

3. عوامل محیطی

 قرار‌گرفتن در معرض سموم در دوران بارداری، مصرف الکل، سیگار یا مواد مخدر توسط مادر در دوران بارداری، استرس مزمن یا تروما در کودکی، کمبود برخی مواد مغذی، آسیب‌های مغزی خفیف و عوامل روان‌شناختی و اجتماعی مانند اضطراب، افسردگی یا فشارهای کاری می‌توانند در بروز ADHD نقش داشته باشند.

بهترین درمان ADHD در بزرگسالان

ADHD بزرگسالان اختلالی است که می‌تواند زندگی بزرگسالی را از جنبه‌های مختلف تحت‌‌الشعاع قرار دهد و بر سلامت و رفاه فرد تأثیر بگذارد. اگرچه درمان قطعی برای این اختلال وجود ندارد، اما با راهکار‌های درمانی مناسب می‌توان تا حد زیادی آن را مدیریت کرد. گزینه‌های درمانی مختلفی وجود دارد که انتخاب بهترین روش درمانی به شرایط فرد و تشخیص متخصص روان بستگی دارد. در ادامه روش‌های درمان ADHD در بزرگسالان آورده شده است.

1. دارودرمانی

برای درمان بیش فعالی در بزرگسالان ممکن است یکی از داروهای زیر تجویز شود:

• دارو‌های محرک‌

 بزرگسالان مبتلا به ADHD اغلب داروهای محرک دریافت می‌کنند. نمونه‌هایی از داروهای محرک شامل آمفتامین/دکستروآمفتامین، دکس‌متیل‌فنیدات، لیزدگزامفتامین (ویاس) و متیل‌فنیدات (ریتالین) است. این دارو‌ها بر بازجذب دوپامین و نوراپی‌نفرین در قسمت‌های خاصی از مغز تأثیر می‌گذارند و در نتیجه میزان این انتقال‌دهنده‌های عصبی را برای تسهیل عملکرد مغز افزایش می‌دهند. 

• دارو‌های غیرمحرک

 در حال حاضر، اتوموکستین تنها داروی غیر‌محرک تأیید شده توسط FDA برای درمان ADHD در بزرگسالان است. این دارو یک مهارکننده انتخابی بازجذب نوراپی‌نفرین قوی بوده و فاقد پتانسیل سوء‌مصرف مواد محرک است. 

2. روان‌درمانی

در کنار مصرف دارو‌های روان‌پزشکی، روان‌درمانی نیز به‌عنوان روش درمانی مکمل و حمایتی می‌تواند به مدیریت شرایط افراد مبتلا به adhd کمک کند. انواع روش‌های روان‌درمان مورد استفاده برای درمان ADHD، از رفتار درمانی دیالکتیکی تا درمان شناختی رفتاری را شامل می‌شود.

• درمان شناختی-رفتاری (CBT)

درمان شناختی-رفتاری (Cognitive Behavioral Therapy) یکی از روش‌های مؤثر برای مدیریت علائم اختلال نقص توجه/بیش‌فعالی (ADHD) در بزرگسالان است. این روش با تمرکز بر شناسایی و اصلاح «خطاهای فکری» کمک می‌کند. افراد الگوهای فکری و رفتاری ناکارآمد را شناسایی کرده و استراتژی‌های عملی برای بهبود تمرکز، مدیریت زمان، سازمان‌دهی و کنترل تکانه‌ها ایجاد کنند. CBT به افراد کمک می‌کند تا راهبردهای مقابله‌ای جدید و احساسات و رفتارهایی را که در اجرای استراتژی‌ها تداخل دارند، بیابند. همچنین، به تقویت مهارت‌هایی برای آرام‌کردن ذهن، مدیریت رفتارها، کنترل تصمیمات ناگهانی، مدیریت استرس و مقابله با افکار منفی نیز کمک می‌کند.

• شناخت درمانی مبتنی بر ذهن آگاهی

 این روش روان‌درمانی با بهبود عملکرد شبکه حالت پیش‌فرض در مغز که توجه را تعدیل می‌کند، سرگردانی، رویاپردازی و حواس‌پرتی را کاهش می‌دهد. آموزش مشاهده حالات عاطفی، کمک به تنظیم هیجانات عاطفی و بهبود عملکرد اجرایی از دیگر مزایای این درمان برای ADHD هستند. 

• رفتار درمانی دیالکتیکی

 رفتار درمانی دیالکتیکی شکل دیگری از روان‌درمانی است که برای افراد مبتلا به ADHD استفاده می‌شود. این درمان بر آموزش مهارت‌های مقابله با ADHD از طریق ذهن آگاهی، تنظیم احساسات، اثربخشی بین‌فردی، تحمل پریشانی، تکانشگری و بیش‌فعالی و توجه متمرکز است.

• درمان بین‌فردی

 درمان بین‌فردی معمولاً بر مشکلاتی تمرکز دارد که به دلیل سوء تفاهمات ناشی از علائم ADHD، مانند فراموشی یا اهمال‌کاری، بین فرد مبتلا و دیگران به وجود می‌آید. یکی از ویژگی‌های کلیدی این درمان این است که درمانگر از آن برای کمک به درمانجو، برای دیدن تفاوت بین تجربه درونی خود و نحوه تأثیر رفتارهایش بر دیگران استفاده می‌کند.  پیشنهاد ما مشورت با روانشناسان متخصص در ایمپو است تا فضای امنی برای گفتگو و طرح موضوع درباره مشکل خود داشته باشید و بتوانید با مشکلات و مسائل پیش آمده را بهتر حل و مدیریت کنید.

3. درمان بیش فعالی بزرگسالان بدون دارو

دارو‌درمانی بخش مهمی از درمان بیش فعالی در بزرگسالان است؛ بااین‌حال بزرگسالان می‌توانند از استراتژی‌های غیردارویی برای مدیریت اختلال بیش‌فعالی کمبود توجه (ADHD) استفاده کنند. روان‌درمانی، پس از دارو‌درمانی، مؤثرترین روش درمان ADHD است. این رویکرد که اثربخشی آن به اثبات رسیده، برای افرادی که ترجیح می‌دهند از دارو استفاده نکنند، گزینه‌ای ایده‌آل است. تکنیک‌های روان‌درمانی به بهبود علائم و ارتقای کیفیت زندگی افراد کمک شایانی می‌کنند.

همچنین، داشتن خواب کافی، قرار‌گرفتن در معرض نور خورشید، اجتناب از مصرف کافئین زیاد، ورزش‌کردن، مدیتیشن و یوگا، داشتن تغذیه مناسب، نوروفیدبک، کم‌کردن ساعات استفاده از گوشی، دوری از استرس و اضطراب و مدیریت کارهای روزمره نیز از راهکارهای مؤثر در درمان بیش فعالی بزرگسالان بدون مصرف دارو هستند. 

4. درمان بیش فعالی بزرگسالان در طب سنتی

در طب سنتی، به‌ویژه طب سنتی ایرانی و چینی، رویکردهایی برای مدیریت علائم بیش‌فعالی (ADHD) در بزرگسالان وجود دارد که بر تعادل بدن و ذهن تمرکز دارند. این روش‌ها اغلب اصلاح سبک زندگی، رژیم غذایی، گیاهان دارویی و تکنیک‌های آرام‌سازی را شامل می‌شوند. در طب سنتی برای مدیریت ADHD در بزرگسالان، بر ایجاد تعادل در مزاج (گرمی، سردی، خشکی یا رطوبت) تأکید می‌شود. مصرف غذاهای مقوی مانند مغزیجات، عسل و زعفران و پرهیز از غذاهای محرک مانند فست‌فود و ادویه‌های تند از توصیه‌های طب سنتی برای درمان بیش فعالی بزرگسالان هستند. 

همچنین، مصرف گیاهان دارویی آرام‌بخش مانند گل‌گاوزبان، بادرنجبویه و اسطوخودوس به‌صورت دمنوش نیز می‌توانند به کاهش اضطراب و بهبود تمرکز کمک کنند. ماساژ با روغن‌های گرم مانند روغن کنجد، تمرین تنفس عمیق و فعالیت‌هایی مانند یوگا نیز برای آرامش ذهن و کاهش تکانشگری پیشنهاد می‌شوند. با‌این‌حال، ذکر این نکته ضروری است که این راهکار‌ها صرفا کمک‌کننده هستند و به‌هیچ‌وجه نمی‌توانند جایگزین درمان‌های حرفه‌ای شامل دارو‌درمانی و روان‌درمانی شوند. 

قرص بیش فعالی در بزرگسالان

همان‌طور که اشاره کردیم، برای درمان بیش فعالی در بزرگسالان، دو گروه دارو‌های محرک و غیرمحرک توسط روان‌پزشک تجویز می‌شود. دارو‌هایی مانند آمفتامین، دکس‌متیل‌فنیدات، دکستروآمفتامین، ویاس و ریتالین از دارو‌های محرک و داروی اتوموکستین نیز تنها دارو‌ی غیر‌محرک مورد تأیید برای درمان بیش‌فعالی بزرگسالان هستند. مصرف قرص برای بیش فعالی بزرگسالان را می‌توان سریع‌ترین روش درمان بیش‌فعالی در بزرگسالان بیان کرد.

تست بیش فعالی بزرگسالان

تست‌ تشخیص بیش‌فعالی (ADHD) در بزرگسالان، برای ارزیابی علائم نقص توجه، بیش‌فعالی و تکانشگری در بزرگسالان طراحی شده‌ است.  مقیاس خودارزیابی ASRS (Adult ADHD Self-Report Scale)، یک ابزار استاندارد و معتبر است که توسط سازمان بهداشت جهانی و متخصصان ADHD طراحی شده تا علائم اختلال نقص توجه و بیش‌فعالی (ADHD) را در بزرگسالان بررسی کند. این تست شامل 18 سؤال است که بر اساس معیارهای تشخیصی DSM-5 تنظیم شده و دو دسته اصلی علائم ADHD، یعنی نقص توجه و بیش‌فعالی/تکانشگری را ارزیابی می‌کند. 

در این تست از فرد خواسته می‌شود فراوانی علائم (مانند مشکل در تمرکز، فراموشی، بی‌قراری یا قطع‌کردن صحبت دیگران) را در شش ماه گذشته با مقیاس 0 تا 4 (هرگز، به‌ندرت، گاهی، اغلب، خیلی اغلب) رتبه‌بندی کند. البته به یاد داشته باشید این تست‌ها معیار دقیقی برای تشخیص قطعی ADHD نیستند و صرفاً می‌توان از آن‌ها برای بررسی اولیه علائم استفاده کرد.

بیش فعالی در بزرگسالان و ازدواج

بیش فعالی در بزرگسالان می‌تواند تأثیرات قابل‌توجهی بر زندگی شخصی و روابط از جمله ازدواج داشته باشد. بدون شک، ازدواج و زندگی با فرد مبتلا به اختلال ADHD با چالش‌های زیادی همراه است. پژوهش‌ها نشان می‌دهند که احتمال شکست روابط عاطفی در مواردی که یکی از طرفین به ADHD مبتلا است، دو‌برابر بیشتر از سایر روابط است. دلیل اصلی این مسئله اغلب به مشکلات افراد مبتلا در تمرکز بر وظایف، حواس‌پرتی، فراموشی، علائم بیش‌فعالی مانند بی‌قراری، تصمیم‌گیری‌های شتاب‌زده یا واکنش‌های احساسی سریع بازمی‌گردد.

همچنین، افراد مبتلا به ADHD ممکن است در گوش‌دادن فعال نیز مشکل داشته باشند که این می‌تواند منجر به سوءتفاهم یا احساس نادیده‌گرفته‌شدن در همسر شود. بحث‌های غیرضروری، به‌تعویق‌انداختن کارها و تفاوت در سبک‌های مدیریت زمان از دیگر مشکلاتی هستند که می‌توانند فشار زیادی به طرف مقابل وارد کنند. 

از سوی دیگر، فرد مبتلا به ADHD ممکن است احساس کند که مدام از سوی همسرش مورد انتقاد قرار می‌گیرد. در چنین شرایطی، این فرد به‌عنوان یک بزرگسال احساس احترام نمی‌کند و آرزو دارد که طرف مقابل کمی آرام‌تر باشد و تلاش برای کنترل همه جنبه‌های زندگی او را کنار بگذارد.

تغییر این شرایط تنها با آموزش و آگاهی امکان‌پذیر است. به این معنی که هر دو طرف باید درباره ADHD اطلاعات کاملی کسب کنند. با شناخت تأثیر علائم ADHD بر تعاملات زوجین، می‌توانید روش‌های بهتری برای پاسخ‌گویی بیاموزید. برای فرد مبتلا به ADHD، این به معنای یادگیری مدیریت علائم است. برای شریک غیر مبتلا نیز به معنای آموختن نحوه واکنش مناسب به مشکلات است. درک این نکته که برخی رفتارها ناشی از اختلال هستند و نه عمدی، می‌تواند تنش‌ها را کاهش دهد. با آگاهی، ارتباط مؤثر و بهره‌گیری از راهکارهای مناسب، زوج‌ها می‌توانند چالش‌های ADHD را مدیریت کرده و رابطه‌ای سالم و موفق داشته باشند.

سخن پایانی

اختلال بیش فعالی در بزرگسالان یا ADHD، اختلالی است که کودکان و بزرگسالان را درگیر کرده و مشخصه‌ اصلی آن کاهش پایدار توجه و افزایش تکانش‌گری و بیش‌فعالی است. این اختلال می‌تواند جنبه‌های مختلفی از زندگی بزرگسالان را تحت‌تأثیر قرار دهد. از‌این‌رو، شناخت علائم و اقدام به درمان به‌موقع می‌تواند کمک زیادی به سلامت فرد کند و کیفیت زندگی او را افزایش دهد. اگر شما نیز متوجه علائم ADHD در خود شده‌اید، می‌توانید با نصب اپلیکیشن ایمپو، با روان‌پزشکان و روانشناسان متخصص مجموعه در ارتباط باشید و سؤالات و دغدغه‌های خود را مطرح کنید.

منابع

• cdc.gov
• medicalnewstoday.com
• helpguide.org
• lompocvmc.com
• aafp.org
• webmd.com
• add.org
• verywellmind.com